io

Voir aussi : IO, Io, , Ío, I/O, iʼo, -io, -io-, .io

Conventions internationales

Symbole

io invariable

  1. (Linguistique) Code ISO 639-1 (alpha-2) de l’ido.

Dohoi

Étymologie

Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.

Pronom personnel

io \Prononciation ?\

  1. Il, elle.

Notes

Forme du dialecte kadorih.

Références

  • Kazuya Inagaki, 2010, Voice and valency alternations in Kadorih, Proceedings of the Workshop on Indonesian-type Voice System, pp.63 -81, Kyoto, Research Institute for Languages and Cultures of Asia and Africa (ILCAA), Tokyo University of Foreign Studies.

Espéranto

Étymologie

Formé d’i- (préfixe corrélatif indéfini) et d’-o (suffixe corrélatif de chose).

Pronom indéfini

Cas Singulier
Nominatif io
\ˈi.o\
Accusatif ion
\ˈi.on\
voir le modèle

io \ˈi.o\ mot-racine UV

  1. Quelque chose.
    • Mi aŭdis ion.
      J’ai entendu quelque chose.

Hyponymes

Corrélatifs en espéranto ou tabelvortoj {cat}
intention question indéfini ce --- totalité négation
-o : chose kio(n) io(n) (ĉi) tio(n) ĉio(n) nenio(n)
-u : personne (si seul) kiu(j/n) iu(j/n) (ĉi) tiu(j/n) ĉiu(j/n) neniu(j/n)
-u : sélection (si + substantif)
-es : possession kies ies (ĉi) ties ĉies nenies
-a : qualité kia(j/n) ia(j/n) (ĉi) tia(j/n) ĉia(j/n) nenia(j/n)
-e : lieu kie(n) ie(n) (ĉi) tie(n) ĉie(n) nenie(n)
-el : manière kiel iel (ĉi) tiel ĉiel neniel
-al : cause kial ial (ĉi) tial ĉial nenial
-am : temps kiam iam (ĉi) tiam ĉiam neniam
-om : quantité kiom iom (ĉi) tiom ĉiom neniom
Rem: Le néologisme ali (autre) est très critiqué et non inclus dans ce tableau

Prononciation

  • (Région à préciser) : écouter « io »
  • Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « io »
  • France (Toulouse) : écouter « io »

Interlingua

Étymologie

De l’italien ioje »), espagnol yo  je »).

Pronom personnel

io \ˈi.jɔ\; (Rare): \ˈjo\, \ʝo\

  1. (Courant) Je, moi : première personne du singulier.
    • Io appella me « Isabelle ».
      Je m’appelle « Isabelle ».

Synonymes

  1. (Rare) ego, (Très rare)'/regional jo

Vocabulaire apparenté par le sens

Pronoms personnels en interlingua
Nombre Personne Genre Nominatif avec Préposition Accusatif Réfléchi
Singulier 1re personne masculin ou féminin io me me me
2e personne masculin ou féminin tu te te te
3e personne masculin ille ille le se
féminin illa illa la se
neutre illo, il illo, il lo se
Pluriel 1re personne masculin ou féminin nos nos nos nos
2e personne masculin ou féminin vos vos vos vos
3e personne masculin illes illes les se
féminin illas illas las se
neutre illos illos los se

Italien

Étymologie

Du latin ĕgo, par le latin vulgaire *ĕo.

Pronom personnel

io \ˈi.o\

  1. Pronom de la première personne du singulier. Correspondant au « je » français, il est rarement utilisé, la déclinaison verbale intégrant un suffixe de personne. Il n'est utilisé que :
    1. quand la forme verbale peut prêter à confusion (les trois personnes au singulier du subjonctif présent et les deux premières personnes au singulier du subjonctif imparfait)
      • che io paghi, che tu paghi, che lui paghi, che io pagassi, che tu pagassi.
      • que je paie, que tu paies, qu’il paie, que je payasse, que tu payasses
    2. quand on veut renforcer le sujet ou pour marquer une opposition.
      • sono in Francia. — je suis en France.
      • io sono in Francia. — moi, je suis en France.
      • Pago io o paghi tu ? — je paie ou tu paies ?
      • io pago. — c’est moi qui paie.

Vocabulaire apparenté par le sens

Pronoms personnels en italien
Nombre Personne Genre Nominatif
(Sujet)
Réfléchi Accusatif
(COD)
Datif
(COI)
Avec
préposition
Singulier1re iomime
2e tutite
3eMasculin luisiloglilui
Féminin lei, Lei *silalelei
Pluriel1re noicinoi
2e voivivoi
3eMasculin loro, Loro *sililoro, Loro *
Féminin le

* Grammaticalement de la troisième personne du féminin mais sémantiquement de la deuxième personne de politesse.

Prononciation

  • (Région à préciser) : écouter « io »

Istro-roumain

Étymologie

Du latin ego, comparez au roumain eu.

Pronom personnel

io \Prononciation ?\ nominatif singulier pluriel : noi

  1. Pronom personnel nominatif de la première personne du singulier, je.

Références

  • Cet article utilise des informations de l’article du Wiktionnaire en anglais, sous licence CC-BY-SA-3.0 : io.

Latin

Étymologie

Apparenté au grec ἰώ, [1], à yo, voir iubilo (« jubiler ») et ouo (« faire une ovation, pousser des hou hou de joie »).

Interjection

\Prononciation ?\

  1. Youpi, houra, cri de joie.
  2. Aïe, cri de douleur.
    • uror, io, remove saeva puella faces!  (Tib. 2, 4, 6)
  3. Ho, cri pour attirer l'attention.
    • io! comites, his retia tendite silvis  (Ovide, M. 4, 513)

Synonymes

Homophones

Références

  1. « io », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.