konstruo

De konstrui (« construire ») et -o (« substantif »).

konstruo \kon.ˈstɾu.o\

1. Construction.
   • En sia konstruo, ĝi estas lingvo kiun oni povas konsideri kiel unu el la grandaj lingvoj de Eŭropo. Mi opinias ke Esperanto estas solvo inter aliaj, kaj ke ĝi povus havi por si la avantaĝon, seriozan, t.e. , kontraŭe al iu ajn el la lingvoj kun eŭropa alvokiĝo, ĝi ne estas antaŭita aŭ sekvita per politika kaj nacia engaĝiĝo. Kaj tio estis, cetere, la ideo de ĝia inventinto. Zamenhof, tion diris en tiu epoko, en 1887, kiam li publikigis la unuan libron, kiu proponis Esperanton. Kaj oni scias, do jam de longa tempo, Esperanto havas por si, havis por si, ĉiam havas por si, ne esti lingvo de nacio kaj de popolo, ankoraŭ malpli de ŝtato laŭ la hegela senco de la vorto, en kio estas sufiĉe favoraj trajtoj. — (Claude Hagège)

     C’est dans sa facture une langue que l’on peut considérer comme une des grandes langues de l’Europe. Je pense que l’espéranto est une solution parmi d’autres. Ce n’est la langue d’aucune nation, d’aucun État. Et c’était du reste l’idée de son inventeur. Zamenhof, en 1887, l’avait dit dès cette époque, quand il a publié le premier livre qui proposait l’espéranto. On le sait depuis longtemps donc, l’espéranto a pour lui, avait pour lui, a toujours pour lui, de ne pas être la langue d’une nation et d’un peuple, encore moins d’un État au sens hégélien du terme, ce qui sont des traits plutôt favorables.