figuro

Voir aussi : figuró

Espagnol

Forme de verbe

figuro \Prononciation ?\

  1. Première personne du singulier du présent de figurar.

Espéranto

Étymologie

Du latin figura.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif figuro
\fi.ˈɡu.ro\
figuroj
\fi.ˈɡu.roj\
Accusatif figuron
\fi.ˈɡu.ron\
figurojn
\fi.ˈɡu.rojn\
voir le modèle

figuro \fi.ˈɡu.ro\ mot-racine UV

  1. Figure.

Voir aussi

  • figuro sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Références

Vocabulaire:

Ido

Étymologie

Du latin figura.

Nom commun

figuro \fi.ˈɡu.rɔ\

  1. Figure.

Italien

Forme de verbe

Voir la conjugaison du verbe figurare
Indicatif Présent (io) figuro
Imparfait
Passé simple
Futur simple

figuro \pre.fi.'ɡu.ro\

  1. Première personne du singulier du présent de l’indicatif de figurare.

Latin

Étymologie

De figura (« forme »), issu de fingo.

Verbe

figūro, infinitif : figūrāre, parfait : figūrāvi, supin : figūrātum \Prononciation ?\ transitif (conjugaison)

  1. Former, façonner, figurer.
    • mundum ea forma figuravit, qua una omnes reliquae formae concluduntur, Cicéron. Univ. 6
  2. Former dans la pensée, imaginer.
  3. Former un mot, prononcer.

Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.

Références

Slovène

Forme de nom commun

figuro \Prononciation ?\ féminin

  1. Accusatif singulier de figura.
  2. Instrumental singulier de figura.

Tchèque

Forme de nom commun

figuro \Prononciation ?\

  1. Vocatif singulier de figura.
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.