fanum

Français

Étymologie

Du latin fanum.

Nom commun

SingulierPluriel
fanum fanums
\fa.nɔm\

fanum \fa.nɔm\ masculin

  1. (Antiquité) Terrain consacré.
  2. Temple.

Traductions

Voir aussi

  • fanum sur l’encyclopédie Wikipédia

Références

Latin

Étymologie

Les Anciens font venir fanum de fari[1][2], « dire » : fanum, id est locus templo effatus, « un fanum, c’est-à-dire un lieu-dit temple »  (Live. X, 37). Mais, d'après l’osque fesna et fesnum (« sanctuaire »), on doit supposer que la forme primitive en latin était *fas-num, ce qui semble conduire à fas (voir ce mot). Profanus est la partie en avant du fanum, par extension « ce qui se fait ou doit se faire en dehors du lieu consacré ».
Selon Beekes, fanum est pour *fas-nom de *dʰh₁s, « faire ».

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif fanum fana
Vocatif fanum fana
Accusatif fanum fana
Génitif fanī fanōrum
Datif fanō fanīs
Ablatif fanō fanīs

fānum neutre

  1. (Religion) Temple, sanctuaire, lieu sacré ou consacré.
    • eamque unam ob causam Xerxes inflammari Atheniensium fana jussisse dicitur, quod deos inclusos parietibus contineri nefas esse duceret.  (Cicéron. Rep. 3, 9)

Synonymes

Dérivés

Références

  1. Michel Bréal et Anatole Bailly, Dictionnaire étymologique latin, Hachette, Paris, 1885 → consulter cet ouvrage
  2. « fanum », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.