tonoticus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien τονωτικός, tonôtikós.
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | tonoticus | tonotică | tonoticum | tonoticī | tonoticae | tonotică |
Vocatif | tonotice | tonotică | tonoticum | tonoticī | tonoticae | tonotică |
Accusatif | tonoticum | tonoticăm | tonoticum | tonoticōs | tonoticās | tonotică |
Génitif | tonoticī | tonoticae | tonoticī | tonoticōrŭm | tonoticārŭm | tonoticōrŭm |
Datif | tonoticō | tonoticae | tonoticō | tonoticīs | tonoticīs | tonoticīs |
Ablatif | tonoticō | tonoticā | tonoticō | tonoticīs | tonoticīs | tonoticīs |
tonoticus \Prononciation ?\
Apparentés étymologiques
Références
- « tonoticus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.