forkuri

Espéranto

Étymologie

De forkuro (fuite action de fuir) et de la terminaison verbale -i (infinitif).

Verbe

Temps Passé Présent Futur
Indicatif forkurisforkurasforkuros
Participe actif forkurinta(j,n) forkuranta(j,n) forkuronta(j,n)
Adverbe forkurinte forkurante forkuronte
Mode Conditionnel Subj. / Impératif Infinitif
Présent forkurusforkuru forkuri
voir le modèle “eo-conj-intrans”

forkuri \foɾ.ˈku.ɾi\ intransitif

  1. Fuir. (S’éloigner à toute vitesse, par peur.)
    • (Ekzercaro §21) La malfeliĉa infano forkuris kaj kaŝis sin en la plej proksima arbaro.
      La malheureuse enfant s’encourut et se cacha dans la plus proche forêt.

Prononciation

  • Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « forkuri »
  • (Région à préciser) : écouter « forkuri [Prononciation ?] »
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.