anomalus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien ἀνώμαλος, anomalos (« irrégulier »).
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | anomalus | anomală | anomalum | anomalī | anomalae | anomală |
Vocatif | anomale | anomală | anomalum | anomalī | anomalae | anomală |
Accusatif | anomalum | anomalăm | anomalum | anomalōs | anomalās | anomală |
Génitif | anomalī | anomalae | anomalī | anomalōrŭm | anomalārŭm | anomalōrŭm |
Datif | anomalō | anomalae | anomalō | anomalīs | anomalīs | anomalīs |
Ablatif | anomalō | anomalā | anomalō | anomalīs | anomalīs | anomalīs |
anomalus \Prononciation ?\
- Irrégulier.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Variantes
- anomalos
Synonymes
Apparentés étymologiques
Références
- « anomalus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.