τατᾶ

Apparenté au latin tata, de l’indo-européen commun *tata (« papa »).

τατᾶ, tatâ \ta.ˈtaːˌ\

1. Papa, mot affectueux à l’adresse d’un père ou d’une mère.
   • ῏Υτετρηκόσι’ ἐστίν· ἔχεις δὲ σὺ τοὺς ἐνιαυτοὺς
     δὶς τόσσους, τρυφερὴ Λαῒ κορωνεκάβη,
     Σισύφου ὦ μάμμη καὶ Δευκαλίωνος ἀδελφή.
     βάπτε δὲ τὰς λευκὰς καὶ λέγε πᾶσι „τατᾶ“. — (Anthologia Graeca, Myrinos, 11, 67, 1–4)

• ταταλίζω

• ἄττα (Langue homérique)